کارِ بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم

«کارِ بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم»

«غزلیّات خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی، با جان و دل همه فارسی زبانان گیتی پیوندی ناگسستنی دارد. غزل 378، چه نیکو به تصویر می کشد بلند نظری، سِعه صدر، وسعت نظر و دریادلی خواجه شیراز را در نحوه تعامل با اَبناء بشر!، و امّا، ابیاتی از آن غزل»:

«ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم

جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم

عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است

کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم

                                                     . . .   

گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم

حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم بر او

ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم».