اعتماد بنفس

"قانون اساسی برای همه"

اعتماد بنفس

*قربانعلی مهری متانکلایی

1ـ «لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْكِتَابَ وَالْمِيزَانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ...»، بعثت انبیاء الهی و فروفرستادن کتاب های آسمانی و معیار های خدشه ناپذیر الهی، نبوده است جز آنکه مردمان قرون و اَعصار به برپایی عدل و داد قیام کنند؛ {حدید:25} چنین است که حکیم متعال بر لسان پیامبر نازنینیش جاری می سازد تا به عنوان منشوری جاویدان به همه ی جهانیان اعلام بدارد:«...وَأُمِرْتُلأعْدِلَبَیْنَکُمُ...» مأموریت الهی ام آن است تا عدل و داد را میانتان برقرار کنم... .{شوری:15}

2ـ چنین است که اصل اول قانون  اساسی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، آنگاه که با صراحت هر چه تمام تر درصدد معرفی نوع نظام حاکم بر ایران امروز برآمده، اعلام می دارد:« حکومت ایران جمهوری اسلامی است که ملت ایران، بر اساس اعتقاد دیرینه اش  به حکومت حق و عدل قرآن، ... به آن رأی مثبت داد.»

3ـ زیبایی جمهوری اسلامی ایران چنان است که به موجب اصل ذاتی، ثابت و غیر قابل تغییر این نظام « ادارۀ امور کشور را جز با اتّکاء به آراء عمومی» قابل تصور نمی داند. انتخابات در مصادیق گوناگونش، تنها راه تجلّی و ظهور در حاکمیت بخشیدن به اراده عموم شهروندان برای حسن اداره امور در مملکت بزرگ ایران است. "انتخابات مجلس شورای اسلامی" که دهمین دوره آن، جمعه 7 اسفند 1394، مردمان شهر و دیار را به "حماسۀ بزرگ حضور" فرا می خواند از جملۀ آن مظاهر تحکیم، تثبیت، ترویج و گسترش ارکان و پایه های نظامی است که«مردم سالاری دینی» اش نامند به منصّۀ بروز و ظهور می رساند.

4ـ این جانب قربانعلی مهری متانکلایی، بر این باور است نه "نظام مقدس جمهوری اسلامی" منشأ تولید و صدور فساد و نادادگری است و نه «قانون اساسی» اش که تنها منشور، قانون معیار، میثاق و عامل پیوند میان مردم و حاکمیت است منشأ تولید و صدور فساد می باشد. اما ، علی رغم باور قلبی، لسانی و عملی به والاگهر بودن نظام  و منشورش قطعاً نمی توان وجود فساد لجام گسیخته را در ساختار های گوناگون اداری، استخدامی، اقتصاد، بازار و ...، مورد انکار قرار داد. بنابراین، چون نظام و منشأ آن سالم است، عشق به اصلاح و رفع موانع و دفع مفاسد، بارقه ای است امیدبخش که نشاط و حرکت را در کالبد جامعه به جنبش در می آورد.

5ـ چنین است که در پیرانه سری پا به عرصۀ «دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی» از حوزۀ وسیع انتخابیه ی شهرها و شهرستان های «سیمرغ کیاکلا، جویبار، قائمشهر، سوادکوه و سوادکوه شمالی» نهاده است. و ظرف ماه های اخیر، با راه اندازی «مؤسّسه اسوه حسنه» در خیابان تهران، البرز 28 شهرستان قائمشهر و دعوت از نخبگان شهر و همه ی نامزد های «دهمین و پنجمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری»، همراه با نگارش مقالات فراوان و انعکاس و انتشار در رسانه های مکتوب و مجازی از مطبوعات ملّی و محلّی و سایت ها و صفحات مجازی و بویژه با درج در پایگاه اطلاع رسانی خود به نشانی:«www.ghorbanalimehri.ir» به بارنشستن «رخداد بزرگ فرهنگی» را نه تنها در حوزه انتخابیه و استان، بلکه در کشور و اگر اغراق نباشد در جهان مدّعی دموکراسی به نظاره بنشیند.

6ـ راقم این سطور، از آغازین سالهای نوجوانی با ورود به عرصه های سیاسی و مذهبی و با لبّیک به ندای «هل من ناصرٍ ینصرنی» معمار کبیر انقلاب اسلامی ـ آیت الله العظمی الامام الخمینی ـ (قَدَّسَ اللهُ روحَهُ الرَّحمانی) و سپس بیعت با حکیم فرزانه مقام معظم رهبری اَدامَ اللهُ ظِلَّهُ العالی، در سایه سار نظام اسلامی روزگار می گذراند. و اگر مقبول رضای الهی باشد بر این گمان است که در افزودن بر شاخ و برگ ثمر بخش درخت تنومند آن نهضت و این نظام مقدّس در حدّ وُسع و توان از هیچ تلاش و کوششی دریغ نورزیده و نمی ورزد.

7ـ اکنون که این سطور و صفحات قلمی می گردد ساعت 22 شب یکشنبه 26/10/1394 گویا آخرین ساعات و لحظات اعلام اسامی مقبولین و مردودین در کارزار انتخابات است. بعضاً دوستان و برادران ایمانی، هم اکنون، تلفنی درصدد انتقال نگرانی هایی برآمده اند و با مصلحت سنجی هایبزرگوارانه شان خواستار شدند آقای قربانعلی مهری متانکلایی، در مقام انصراف از نامزدی و اعلام آن به مراجع ذیصلاح قانونی برآید.

8ـ نمی دانم خبرها تا چه میزان جدّی است، اما با توجه به مُضَیَّق بودن وقت و زمان، ناگزیرم مفاد خبر های دریافتی را مقرون به واقع شمارم و بابت اعلام انصراف در مقام تصمیم برآیم. ضمن آنکه هم اکنون نه در فائمشهر و حوزۀ انتخابیه و بلکه در تهرانم.

9ـ اگر خبر تأیید صلاحیت را دریافت می کردم می دانستم چرا؟ چون سابقه ولاحقۀ این جانب در حدّی که مطّلع از آنم از قبل و بعد از انقلاب معلوم است. اما با دریافت خبر ردّ و بلکه عدم احراز صلاحیت، مبهوت و متحیّرم که این واقعه را حمل به چه نمایم؟ به هر حال، من اینطرف میز هستم و مراجع ذیصلاح قانونی آن طرف میز که با ملاحظه اسناد و مدارک مثبته و سوابق و لواحق و انجام تحقیقات در مقام ارزیابی و قضاوت برمی آیند. قطعاً نقش هردو طرف قضیه تا اینجای کار، محترم است و ارزشمند.

10ـ این جانب مشکلی با «انصراف» ندارد. اما چه کند که با به یاد آوردن داستان سقراط حکیم، آنگاه که جمع خیرخواهان از دوستان و اطرافیان  به او گفتند: «اکنون که قرار است با نوشاندن «جام شوکران»، بمیری، چرا خود درصدد نوشیدن آن برنمی آئی؟!» نه از باب قیاس که مع الفارق است اما از این حیث که « در مَثَل مناقشه نیست»، جواب اندیشمند بزرگ تاریخ و اندکی تأمّل در آن، مانع شد دست به انتحار بزنم. علاوه اینکه، قانوناً راه اعتراض مفتوح است و به تعبیر همان فیلسوف حکیم، «ستون به ستون فَرَج است و امید به آینده مانع است که انسان تن به یأس دهد.» همانگونه که اعتماد بنفس را بزرگترین سرمایه نامند، قطعاً ناامیدی و یأس را نیز نابخشوده ترین گناهان خوانند. دل خوش کردن به سیرۀ حسنۀ بجامانده از آن حکیم فرزانه، باعث شد تا توصیه و نصیحت خیر خواهانه ی دوستان و برادران ایمانی را به انجام نرسانم.

11ـ آقای قربانعلی مهری متانکلایی، اعتبار، حیثیّت، هویّت، حضور و اقتدار خود را از «قلم» و «بیان»، صرفاً در رابطهبا پیوند و وابستگی اش به نظام مقدّس جمهوری اسلامی ایران است که قابل تعریف و بازتعریف می داند. داستانی است مشهور. در دوران حاکمیت مولی الموحدین امام امیرالمؤمنین علیه السلام، دستگاه قضاء ناگزیر شد جوانی از پیروان مولی (ع) و از خانواده ای خوشنام را به جرم سرقت، در معرض اجرای حدّ قرار دهد. آشفتگی اوضاع به گونه ای بود که جاسوس های معاویه، فریاد کنان غریو شادی سر می دادند که: چه شود؟! اجرای حدّبر چنان جوانی، باعث خواهد شد دل از محبت علی (ع) برکَنَد و دیگر جوانان نیز به پیروی از او دست از امام بردارند. امّا گویند: جوان آنگاه که حدّ جاری شد، انگشتان بریده بر دستان خون آلود گرفت و با سر دادن شعار ماندگار مبنی بر اعلام ولایت و مودّت نسبت به علی و اولادش (ع) دوان دوان از دل جمعیت تماشاگر به بیرون جهید. راقم این سطور نیز، بر همین سیاق است. قطعاً حسرت شنیدن آه را بر دل عنودان خواهد گذاشت. اسلام و قرآن و نظام مقدّس جمهوری اسلامی ایران والاتر از آن است که با تحمّل اندک نا ملایمات، اگر موجباتی فراهم شد تا به مناسبتی «تنش به ناز طبیبان نیازمند گردید» رخ در هم کشد و همۀ مصائب را از چشم نظام ببیند. امّا همۀ این ماجرا ها سبب نخواهد شد تا اعتراض خود را رسماً و کتباً به محضر عالی ترین نهاد ناظر بر انتخابات، یعنی شورای محترم نگهبان تقدیم نماید.

12ـ از آغازین روزهایی که قدم در عرصۀ انتخابات نهادم در مواجهه با این پرسش که:«سرمایه و آوردۀ شما برای عرضه به این بازار چیست؟» اظهار داشتم: «سرمایۀ من سه چیز است، یک- سابقه و لاحقۀ شخصیتی ام مربوط به سالیان طولانی قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، دو- تجارب و اندوخته های حاصله از حضور مستمرّ در دستگاه های حاکمیتی نظام در هر دو مرحله ی «صفّ و ستاد»، سه- که مهمتر از هر دوی آنهاست عبارت است از وجاهت و آبروئی که به برکت زندگی در زیر چتر نهضتو نظام مقدّس جمهوری اسلامی ایران حاصل شد.»

13ـ از امام بحق ناطق، حضرت جعفربن محمّدٍ الصّادق (ع) نقل است که فرمود: خیلی چیزها زکات دارد، امّا «زکاةُ الوَجهِ اَلوِساطةُ» یعنی زکات وجاهت و آبرو آن است که دارندۀ آن باید در مقام میانجیگری برآید. وساطت بین دو بازوی نظام که عبارتند از «حاکمیت و مردم». وساطت آبرومندان باعث خواهد شد اعتماد میان دو بازو که ممکن است به خدشه و شکافیاندک مواجه شده باشد ترمیم شود، اصلاح گردد و آب رفته به جوی بازآید. اکنون نیز بر همین باورم. و با اعتماد به همین باور قدم در عرصۀ انتخابات نهادم.

14ـ کلام آخر اینکه ، با تأسّی و پیروی از حکیم بوعلی سینا که او نیز ناباورانه یا ناخواسته با سعایت کسانی به دگر اندیش بودن و دین ستیز و ارزش گریز بودن متهم شد و برای اثبات برائت خود از اتّهام ناروا ناگزیر گردید پاسخ بدخواهان را با سرودن یا با تمسّک به رباعی سراینده ای دردمند در تاریخ به یادگار گذارد، اینجانب نیز ناگزیر است با اتّکاء به همان دلیل و برهان «سینَوی» در اثبات پایبندی و وفاداری خود به اسلام و انقلاب و نظام مقدّس جمهوری اسلامی و رکن رکین آن که عبارت است از اصل مترقّی و منبعث از قواعد عقلی و موازین شرعی ولایت مطلقۀ فقیه و التزام به زعامت دو قائد مقتدر و اندیشمند، یعنی حضرت امام (ره) و مقام معظّم رهبری و ارزش های والای برآمده از نهضت و نظام اسلامی، اظهار بدارد:

«کفر چو مَنی گزاف و آسان نبوَد/محکمتر از ایمان من ایمان نبوَد

در دهر چو من یکی و آن هم کافر/پس در همه دهر یک مسلمان نبوَد»

بیایید و بیاییم با وسع نظر و سعۀ صدر متحمّل و پذیرای یکدیگر باشیم.

15ـ بنابراین به راقم این سطور حق خواهید داد اعتراض مکتوب خود را از هم اکنون و در موعد مقرر قانونی، مستدل و مستند به ادلّۀ برهانی و اسناد و مدارک مثبته جهت ملاحظه در اختیار نهاد محترم شورای نگهبان قرار دهد که مسئولیت خطیر نظارت استصوابی بر قبل، حین و بعد از برگزاری انتخابات را به حکم قانون بر عهده دارد. و با توجه به فُرجۀ قانونی مبنی بر اعلام اعتراض به تصمیم «هیأت محترم نظارت بر انتخابات استان» منعی ندارد تا فعالیت های جاریّه کما فی السّابق در محل «مؤسسه اسوۀ حسنه» و با دعوت از نخبگان و نامزد های محترم عرصۀ انتخابات تداوم یابد. بدیهی است پس از اعلام نظر نهایی نهاد ناظر، حسب مورد راجع به تداوم یا عدم تداوم حضور به عنوان نامزد انتخاباتی، آنگونه عمل خواهد شد که نظر نهایی نهاد ناظر تعیین تکلیف خواهد کرد.

16- باب اوّل «گلستان» مربوط است به «سیرت پادشاهان». سعدی علیه الرحمه در حکایت 37 از این باب می نگارد:

«کسی مژده پیش انوشیروان عادل آورد، گفت: شنیدم که فلان دشمنِ تو را خدای عزَّ و جلَّ برداشت. گفت: هیچ شنیدی که مرا خواهد گذاشت؟!»{آنگاه بیان داشت:}

«اگر بِمُرد عدو جای شادمانی نیست         که زندگانی ما نیز جاودانی نیست».

17- این حکایت مرقوم شد تا «دوستان» و برادران ایمانی با تحمل صبر و انتظار عارفانه و اخلاقی اجازه دهند، مسئله با خویشتن داری و به طریق آبرومندانه از مجاری قانونی مورد پیگیری قرار گیرد. «نادوستان» هم در بوق و کَرنا ندمند که چه شده است؟! چیزی اتفاق نیفتاد.

18ـ ممکن است بگویند موضع نگارنده در خصوص اعوجاجات پدید آمده، که هرازگاه نظام اسلامی را با چالش مواجه می سازد معلوم و مشخص نمی باشد. راقم این سطور بدون نیاز به بردن نام از این و آن، در خلوت و جَلوت، بویژه از بهمن ماه 1393 که با قصد حضور در صحنه انتخابات، قدم به عرصه نهاد نگاه خود را به هنجارشکنی ها و بدعت های ناروای بدعت گزاران از منحرفان و فتنه گران، همان می داند که در بند پایانی از زندگی نامۀ خود، موسوم به «نقد حال» با انتشار در سایت ها و بویژه در پایگاه اطلاع رسانی خود به نشانی «www.ghorbanalimehri.ir» در معرض دید و قضاوت همگان قرار داد. اکنون برای مزید اطلاع همان متن را عیناً بازنویسی می کند.

19ـ در بیستمین بند از «نقد حال» که آخرین بند مرقومه بود آمده است: «هر  نهضت و نظام را خواه از درون همان نظام باشد  يا از بيرون، قطعاً آفات و گزندهايي تهديد مي نمايد.  تهديدات مي تواند بنيه نظام را در مواجه شدن با يكي از دو خسران جبران ناپذير فتنه یا انحراف به ضعف، سستي، ‌افراط، تفريط و غُلُوّ سوق دهد.  نظام مقدس جمهوري اسلامي ايران نيز مستثني از اين قاعده و قانون نمي باشد. آنگاه كه افق ديد علّامه شهيد مرتضي مطهري (ره)  را در مبحث «آفات نهضت» از كتاب ارزشمند  «نهضت هاي اسلامي در صد ساله اخير» ملاحظه و دور نماي حضرت ايشان در ترسيم تاريخ  پيشرو و آينده نظام نوپاي جمهوري اسلامي ايران مورد بازخواني قرار می گيرد قطعاً هر آدم دردمندي به خود حق خواهد داد تا خود به صحنه درآيد و به سهم خويش از هستي و كيان نظام دفاع كند. اين امر هر چند در نگاه نخست، به  «وجوب عيني»، بر همگان فرض است و لازم، اما همين كه تعداد معتنابهي  به اين امر قيام كنند، ديگران، تكليف را از خود ساقط دانسته و وجوب از «عيني» به «كفائي» بدل مي یابد.  راقم اين سطور و گوينده اين سخن يكي از آن معدودان است كه در اوضاع و احوال فعلي و بنا به جهاتي كه اكنون مجال را فرصت مَقال نيست با وصف «تعيّن» به خود جرأت بروز داده است.  اما اين را نيز به خوبي مي داند هرگز و هيچگاه چنين نبوده و نخواهد بود تا امري چنین بزرگ و کاری چنان خطير، بدون طیّ طریق قانونی از مرحلۀ ثبت نام تا عبور از فیلتر های اجرایی دولت و نظارتی شورای نگهبانو بدون «حضورحاضر» و امداد و همراهي به «وجود ناصر»، چنين حركات و اقدامات مقدس، به مقصد برسد.»

*«دبیر هیأت بررسی و تطبیق مصوبات دولت با قوانین مجلس»

                                                ساعت 4 صبح یکشنبه    27 /10 / 1394