نگاه به فلسفه انتظار از منظری دیگر

"قانون اساسی برای همه"

نگاه به فلسفه انتظار از منظری دیگر

*قربانعلی مهری مَتانکلایی

1- سال قبل، یادداشتی به قلم نگارنده تحریر یافت با عنوان «جایگاه انتظار و تشکیل دولت یار» که در آستانه میلاد امام غایب از نظر (عج) علاوه بر انتشار در روزنامه اعتماد، هم اکنون در پایگاه اطلاع رسانی اینجانب به نشانی  www.ghorbanalimehri.irدر دسترس است. اما اندیشمندی می گوید: «بیاییم مسئله را جور دیگری ببینیم. بیاییم بیندیشیم و از خود بپرسیم که از فَرَج به دنبال چه هستیم؟ فارسی اش این می شود: آرزوی ما آن است که در پی چنین حادثۀ عظیمی که بعد از بعثت پیامبر (ص)، سترگ ترین اتفاق عالم هستی خواهد بود قرار است چه اتفاقی بیفتد؟» همگان می دانیم از آغازین لحظات نزول قرآن و بعثت حضرت ختمی مرتبت (ص) که مشیّت الهی بر آن تعلّق گرفت تا اِلی الابد کتابی دیگر از آسمان نیاید و اَحَدی مبعوث به رسالت نشود را دورۀ آخرالزمان نامند.

2- قطعاً نفس فلسفه انتظار در آخرالزمان که ما اکنون در آن به سر می بریم و در لسان دینی عبادتش خوانند هم معقول است و هم مقبول. قطعاً همگان اذعان داریم که ما امام منتظر (عج) را دوست می داریم و از غیبتش ناراحت و شاکی هستیم. چون آنگونه که در علم کلام اسلامی ثابت است، «وُجُودُهُ لُطفٌ وَ تَصَرُّفُهُ لُطفٌ آخَر وَ عَدَمُهُ مِنّا» یعنی نفس وجود امام معصوم (ع) بنا به قاعده عقلی، لطف و عنایت الهی است، خاصّه آن که مبسوط الید بودن و قدرت دخل و تصرّف داشتن حضرتش در اداره امور جامعه لطفی است دیگر. اما چه باید کرد که نافذالکلمه و صاحب فصل الخطاب نبودن چنان هدیه الهی نقصانش به ما بر می گردد نه به ذات اقدس خداوند که لطفش را با نصب امام معصوم تمام کرد و نه به حجّت بالغه الهی که با تحمّل بار سنگین امامت، آمادگی خود را برای پذیرا شدن مسئولیت خطیر اداره امور اعلام داشت. بنابراین، اگر بیاید که حتماً خواهد آمد ما و شما بنا داریم در محضرش پاس حضور بداریم و به حرف هایش گوش دهیم و برای نفوذ یافتن کلامش در زمین و زمان قد بر افرازیم.

3- اما، در پاسخ به این پرسش که قرار است بعد از رفع غیبت و ظهور و حضورش چه اتفاقی بیفتد؟  به اجمال باید گفت: قطعاً بعد از ظهور و حضور، دوران شور و دست افشانی و پای کوبی و مدّاحی و کف زنی و صناعات ادبی و بازخوانی علائم ظهور و این قسم قضایا، بازارش بی رونق می شود. با علم به این که ظهور قطعی است، اما در آن زمان اگر متاع و کالایی مناسب سودای آن روزگار، یعنی روزگار ظهور، نداشته باشیم همه این شور و هیجان استقبال پیش از حضور فروکش خواهد کرد و سرمان بی کلاه خواهد ماند.

4- اکنون دوره غیبت کبرای آن امام غایب از نظرها است و انتظار در زمان غیبت شیرینی های خاص خودش را دارد، اما برخی با طرح مسائل انحرافی مانند قائل شدن به وجود تفاوت بین ایام حضور با دوره ظهور، بدشان نمی آید اکنون را زمان حضور بدانند. با قطع نظر از این گونه تُرَّهات که التزام به آن، آثار و تبعات منفی و مفاسد فراوانی را به همراه دارد که ادعای بی پایه رویت و دیدن با چشم سر نه با چشم دل یعنی دیدار چهره به چهره و ملاقات حضوری با حضرتش نه در عالم رویا بلکه در عالم بیداری و دارا بودن عنوان بابیّت و دربانی یا نیابت و نمایندگی خاص همراه با در اختیار داشتن حکم و فرمان از جناب امجدش یکی از آن مفاسد است، پس بیاییم از خود بپرسیم برای حضور بعد از ظهور چه کرده ایم؟ بیاییم یک بار دیگر، فلسفه انتظار در آخرالزمان را از دیدگاه عقل سلیم و شرع مبین مورد بازخوانی قرار دهیم تا آگاهانه و مجدّانه خود را در زمرۀ کارگزاران همایش بزرگ استقبال از مُنجی عالم امکان بشماریم و بر این حضور فعالانه و سرعت و سبقت گرفتن از یکدیگر در این میدان مسابقه بر خود ببالیم و به حضور در چنین کنگرۀ عظیم جهانی افتخار کنیم. یکشنبه، پانزدهم شعبان المعظّم 1437 هجری قمری، یکهزار ویکصد و هشتاد و دومین سالروز فرخنده میلاد مهدی موعود، حضرت حجت بن الحسن العسکری –عَجَّلَ الله تعالی فَرَجَهُ الشریف- مبارک.

*«دبیر هیأت بررسی و تطبیق مصوبات دولت با قوانین مجلس»

شنبه   01 / 03 / 1395