. . . كه نگين پادشاهي دهد از كرم . . .

"قانون اساسی برای همه"

 . . . كه نگين پادشاهي دهد از كرم . . .

*قربانعلی مهری مَتانکلایی

دومين شب قدر ماه مبارك رمضان، يادآور شهادت «قرآن مجسّم، تقوای مُمثََّل، برهان قاطع»، صاحب «صَوْتُ الْعَدالَةِ الْاِنْسانيَّةِ» و والاترين «شهيد راه عدالت و فضيلت» است. گداي مسكين آن نيست كه فقط به واسطه‌ي نيازمندي به «يك لقمه‌ي نان» خانه‌ي آن امام هُمام را دَقُّ‌الْباب كند تا آيه‌ي «ولايت» با عبارت زيباي «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ» [مانده:55] در وصفش نازل شود، يا با اِطعام طعام به «مسكيناً و يتيماً و اسيراً» سوره‌ي مباركه‌ي «انسان»، «دَهْر» يا «هَل اَتي» را به عنوان عالي‌ترين نشان خدمت، لياقت و نوعدوستي دريافت كند و بر سينه‌ي مباركش بچسباند. فقر و ناداري علمي و برخوردار نبودن جوامع حيران و به هم ريخته‌ي بشري از وجود يك «اُسوَه»‌ي زيباي انساني، بالاترين مراتب فقر است و نيازمندي. مولي الموحّدين(ع) در رفع نيازهاي عاطفي بشري، همانند رسول مكرّم اسلام(ص)‌ عالي‌ترين مرجع و مَلْجَأيي است كه آدميان مي‌توانند با تمسّك به آن دو و پيروي از سيره و سنّتشان گام زدن و رسيدن به سرمنزل مقصد و مقصود را وجهه‌ي همّت خويش سازند. هر دو بزرگوار به همراه «عِترت» مطهّرشان «حبل المتين» اند و ريسمان‌هاي استوار. راهنمايان بشر و پدران مهربان امّتند. «أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّة»، شهر دانش‌اند، آنگونه كه حكيم فردوسي طوسي گفتار «رسول عربي» را به نظم درمي‌آورد: «که من شهر علمم عَلیَّم دَر ست/ دُرست این سخن قول پیغمبرست»، «أنَا مَدینَةُ العِلمِ وعَلِیٌّ بابُها، فَمَن أرادَ العِلمَ فَلیَأتِ البابَ». چنين است كه جنابش بارها و بارها صدا به آواز بلند مي‌كرد: «من به راههای آسمان داناترم از راههای زمین » و خطاب به همگان مي‌فرمود: «سَلونی قَبلَ اَن تَفقِدونی» «از من بپرسيد پيش از آنكه مرا از دست بدهيد.» اينكه جناب شهريار تبريزي مي‌سرايد: «برو اي گداي مسكين در خانه علي زن/ كه نگين پادشاهي دهد از كرم گدا را»، چنان نيست كه فقط، دادن لقمه‌اي نان را مورد اشاره قرار داده باشد، بلكه فقر به معناي اَعَمّ كلمه، مقصود و مراد شاعر دردمند است كه با زيبائي هرچه تمام‌تر در تك بيتي از غزل معروفش، موسوم به: «علي اي هماي رحمت»، مانا و ماندگارش مي‌سازد. به تأسّي از آيه‌ي قرآني كه مي‌فرمايد: « يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ»[فاطر:15] قطعاً در مرتبه‌ي نازله، همگان نيازمند به شاگردي در دانشگاه علوي(ع) هستيم و بوديم و خواهيم بود، اِلي يَوْمِ الْقِيامَةِ. آيا زانو زدن در مكتب و مدرسه مولي‌الموحّدين(ع) و خوشه‌چيدن از خرمن فضلش، كمتر از «دُرّ شاهوار» يا «نگين پادشاهي» و اسباب سروري و آقايي را عايد و نصيب دانش‌پژوهان و جويندگان اين طلاي ناب خواهد كرد؟ كامروا باشيد.

*« دبیر هیأت بررسی و تطبیق مصوبات دولت با قوانین مجلس»

يك‌‌شنبه 06/04/95