با ياد و نام دوست، كه هر چه از او رسد بس نيكوست

" با ياد و نام دوست، كه هر چه از او رسد بس نيكوست"؛
 
چه نيكو گفته اند: (دیکتهء نانوشته را نمره بیست است) يا سروده اند: (مَن صَنَّفَ فَقَدِ استَهدَفَ ؛؛ هر که نویسد يا سخن سرايد خود را در معرض انتقاد قرار دهد). نيز فرموده اند: (إنّ الجَوادَ قَد يَكْبُو وَ إنّ الصّارِمَ قَد يَنْبُو وَ إنّ الثِّقَةَ قَد يُخْطِىءُ وَ إنّ الإنسانَ مَحَلَّ السَّهوِ وَ النِّسيانِ ؛؛ چه بسا اسب اصيل و راهوار گاهی زمین خورَد و بلغزد، شمشیر تيز و برنده گاهی کندی نماید، آدم معتمد و راست گفتار گاهى خطا به بار آورد و نوع انسان نيز وصفش معلوم است كه دائماً در معرض اشتباه و فراموشی قرار مى گيرد). 
 
با نگاه به مضمون كلام است كه شاعر قرن پنجم هجرى - فخرالدّين اسعد گرگانى -، در مثنوى ويس و رامين، از لسان رامين در خطاب به ويس، مى سرايد:
 
               (گناه آید ز کیهان‌ دیده پیران                  خطا آید ز داننده دبیران
                دونده بارَه* هم در سر درآید                  بُرنده تیغ هم کندی نماید
                گر آمد ناگهان از من خطايى                 مرا منماى داغِ هر جفايى). 
 
از مردانِ جهانديده و دانشمندانِ نويسنده به حكم اينكه انسان اند، خطا سر زند، كما اينكه جَواد به عربى يا بارَه [به زبان پهلوى يا فارسى باستان، اسب اصيل و راهوار و نجيب را گويند] با سكندرى خوردن بلغزد و تيغ تيز هم در ميدان نبرد كندى نمايد. 
 
شاهدِ كلام راجع به دانايانى است كه با همه دقّت و وسواس در بيان مطالب، بعضاً اتّفاق افتد كه در گفتار و نوشتار، خطائى از خود به ثبت رسانند. با اين أحوال و در قياس با چنان آموزگاران، از چون من طفل دبستان چه انتظار است سخن نيكو سرايد يا نوشتار به ميزان نگارد؟. 
 
غرض آنكه با افزون بر دو سال فاصله و تأخير، بنا است اگر توفيق يار گردد سلسله يادداشت هائى كشكول وار از دلنوشته ها در موضوعات و مسائل گوناگون كه نگاهها را به خود معطوف بدارد با انتقال دادن از ضمير و ذهن بر أوراق و صفحات نشانَد و به فراخور أوضاع و احوال تقديم حضور گراميان گرداند. انتظار از علاقمندان به مباحث تقديمى آن است با إمكانات در اختيار يا به طرقى كه مقدور مى يابند و به مصلحت مى بينند اين جانب را با راهنمايى ها رهين منّت خويش گردانند و او را از خو گرفتن به نادرست گويى ها باز بدارند. 
سزاوار است درخواست و تمنّا را به ابياتى نَغز از كلام شيخ مصلح الدّين سعدى بيارايم كه در غزل (٤٧) كليات ديوانش سرايد:  
 
                (گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر   
                                             حکم تو بر من روان زجر تو بر من رواست
                 هر که به جور رقیب یا به جفای حبیب 
                                             عهد فرامش کند مدعی بی ‌وفاست
                  سعدی! از اخلاق دوست هر چه برآید نکوست 
                                              گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست). 
 
صد البتّه آشكار است نيكنامانِ نام آشنا جز به بزرگوارى ها و خيرخواهى ها نخواهند نواخت. ارادتمند؛ قربانعلى مهرى متانكلايى.